Çiviyazısı

Zaman kavramını genellikle yaşamımızın doğum ve ölümden oluşan iki ucuna ve bunların arasındaki dilime gönderme yaparak kullanırız.

İnsanın kusursuz bir canlı olduğu, bütün türler içinde eşsiz özelliklere sahip niteliklerle donandığı eski bir yanılgı.

Bilimsel sosyalizmin kurucusu Karl Marx yaşamını sadece işçi sınıfının ve emekçilerin değil, nihai olarak insanlığın kurtuluşuna adamıştı.

Bilim ve Ütopya uzun süredir hayat pahalılığının getirdiği yüklere karşı direniyor.

Tamlık derken kusursuzluktan bahsediyoruz. Kusursuzluk… Bedenimizden giysilerimize, arkadaşlarımızdan sevgilimize, işimizden evimize kadar her şeyin belirlenmiş standartlarda olması. Kuşkusuz standart çoğu şey için güzel ve iyi. Hayatımızı düzene sokan, ölçüt koyan ve sınır çeken olmazsa olmaz bir kavram.

Matematiğin kökü insan ihtiyaçlarındadır. İnsanın kendisini keşfetme ve anlamlandırma yolculuğunda matematik atalarımızın arkadaşı olmuştur. Tarih öncesinde mağara duvarlarına hayvanları resmederek sanatın temellerini atan homo sapiens bu hayvan figürlerinin yanına koyduğu çentiklerle de hesaplamanın ve matematiğin temellerini atmıştır. İşte ilk çentiğin atılması kaydetme işleminin, karşılaştırmanın ve aklın şafağının en görkemli manzaralarından biridir. Bu manzaraya yazı eşlik edecektir. Yazı ve sayı bilimin olmazsa olmazıdır. Ancak onlar hangi ihtiyaçtan doğmuş ve nasıl gelişmiştir?

Ne iş yaptığı belli olmayan insanların söyledikleri gündem oluyor. Kötü taklitler asıllarından daha çok ilgi görüyor. Şaklabanlar, soytarılar, şarlatanlar el üstünde tutuluyor. İnsanlığa neredeyse dünyanın sırrını verdiğini iddia edenler her gün televizyonlarda boy gösteriyor.

Tanrı nerede?
Yeryüzünde mi, gökyüzünde mi?
Doğada mı, insanda mı?
Her yerde mi, hiçbir yerde mi?

Türk Dil Kurumu Genel Türkçe Sözlük’te safsata “boş, temelsiz, asılsız söz” olarak tanımlanıyor. Vikipedi ise “bir düşünceyi ortaya koyarken ya da anlamaya çalışırken yapılan yanlış çıkarsama” olarak tarif ediyor. Sözlüklerden safsatanın cehaletle bağlantılı olduğunu anlıyoruz. Fakat cehalet günümüzde artık saf bir nitelik taşımıyor.

COVID-19’la birlikte insanın doğadaki yeri yeniden sorgulanır oldu. Ya kendimizi doğanın efendisi olarak görmeye devam edecektik ya da efendilik taslamayı bırakıp doğaya dokunmadan yaşayacaktık. Hangi görüş doğru? Her ikisinin de doğru ve yanlış yanları var.